Scandinavië: Jotunheimen

DAG 1: Vervoer en overnachting

Met een goedkope Ryanair-vlucht (120 euro vlucht heen en terug met bagage en administratiekosten) vanuit Charleroi naar Oslo Rygge-Moss gevlogen. Daar meteen de bus Rygge-Expressbus naar Oslo centrum genomen (180 NOK enkelre rit met de VISA-kaart) en al genieten van de landschappen onderweg. Nog veel bossen, vooral naaldwoud. Mijn ervaring leert me nu nog genieten van bomen, omdat deze snel zullen verdwijnen eens je de hoogte in gaan.

In Oslo nog 30 minuten shoptijd gebruikt en dan trein naar Otta. Ik had vanuit België geregeld dat mensen van het raftingcenter in Sjoa (vlakbij Otta dus) ons zouden komen oppikken: met gratis wifi in de trein was het een koud kunstje om nog eens tot dat center te telefoneren en onze aankomsttijd te Otta aan Kristin te bevestigen.

DAG 2: Rafting

In België had ik gemaild met Kristin voor de rafting en het oppikken aan Otta en overnachten in een hutje geregeld. Ter plaatse gewoon betaald met VISA. Het kwam op 100 euro voor de rafting per persoon. Vrij duur misschien, maar wel in orde met reddingsvesten, wetsuits en wetboots, en Engelstalige gids op het raft alsook vervoer en een warme maaltijd achteraf.

De belevenis was alleszins geweldig, mijn allereerste keer, dus het geld zeker waard. De instructeur leerde ons om in groep te peddelen, zowel voorwaarts als achterwaarts. Hij leidde de raft en wij stuurden. Hij liet ons ook op twee plaatsen eens op een veilige plaats in de rivier duiken en eens terug het raft op te raken, wat echt genieten was!

Op www.sjoaraftingsenter.no/en/ vind je alle nodige info en contactgegevens.

De bus reed door het dorpje Lom, het zag er heel toeristisch maar charmant uit. Hier zouden we na de hiking toch eens terugkeren als er tijd restte. Van hieruit wilden we beginnen met wandelen richting Hoft en zo naar Juvvasshytta. Dat had ik in België bestudeerd. Zoals je op de kaart kunt zien, is er eerst nog een asfaltweg om te volgen in plaats van de typisch rode aangeduide T-paadjes. We hoopten onderweg, zo dicht mogelijk bij Hoft, een plaatsje te zoeken en de tent op te zetten. Want daarvoor waren we toch naar Noorwegen gekomen: wildkamperen in de natuur! We waren Lom nog niet goed uit of het begon te regenen. Lichte regen, maar wel aanhoudend. Na overleg beslisten we de eerste bed en breakfast langs de asfaltweg binnen te gaan. Achteraf gezien jammer, want zodra we de kamer geboekt hadden, stopte het met regenen. Maar we waren met een dame in gezelschap en meteen de eerste dag al te nat een kampeerplaats zoeken zou niet zo goed eindigen voor de spirit en goesting denk ik.
De dag erna konden we hier een bus nemen tot Hoft, dat stuk asfaltweg, dus we zouden geen tijd verloren hebben. Het stuk asfalt zouden we dan doen met de bus in plaats van te voet: geen gemiste hikingervaring toch!?

Aangekomen in Juvvasshytta zag je meteen een toeristische menigte. Meteen ook een dikke pull aangetrokken, de enige die ik meehad, want er was een koude wind. Temperaturen lagen onder de 5 graden Celsius. De buschauffeur had ons wat schrik aangejaagd dat we de top van deze berg alleen maar met gids mogen doen: gevaarlijke inzakkingen enz. We besloten info in te winnen en raakten meteen overtuigd: het kostte ons 15 euro per persoon, maar door het rustige tempo in groep wandelen, lijkt het me nog steeds een goede beslissing dat we ingegaan zijn op dat gidsaanbod: zonder kilometers in de voeten meteen de allerhoogste berg van Noorwegen beklimmen!
Het gevaarlijke deel vind ik serieus overdreven: ik heb in Hardangervidda gevaarlijkere klims gedaan, zonder gids en dan echt wel alleen zonder toeristen. Nu ja ik zag wel een grote spleet maar die viel wel op: daar zou ik nooit in gaan klimmen.

Met de gids hadden we op voorhand afgesproken dat wij op de top zouden verder stappen, niet terugkeren naar Juvvasshytta zoals de toeristen. Plots waren we alleen, soms eens een enkeling ergens in de verte te bespeuren.
We daalden over veel sneeuwvelden afwisselend over grote rotsblokformaties.

We wandelden verder zuidwaarts, daalden van de top af, nou ja: verder gewoon de sneeuw en over rotsblokken verderwandelen: het is niet dat je plots opvallend daalt. De rode T werd snel gespot (zie foto) en dat gaf een vertrouwd Noorwegengevoel voor mij. Deze aanduidingen moesten we volgen om tot Spiterstulen te raken, de eerste berghut in onze richting.
We raakten eerst in een dal terecht en daarna was het oostwaarts een lang uitgestrekt gebied vol sneeuw, puin en rotsen volgen: geen plaats om een tent neer te zetten, en het weer klaarde op maar kon elk ogenblik weer omslaan, en het was nog wel stevig wandelen tot Spiterstulen dus we moesten wel wat doorwandelen. Na dat langgerekte gebied waar we eens alternatieve afdalingsmanieren op sneeuw testen (op de rugzak afglijden of gewoon al springend) ging het wel opvallend dalend, nog steeds op sneeuwvelden, maar de rotsige plekken werden groter en na enkele uren verlieten we de sneeuwvelden voor vandaag. Er kwam wat afstand tussen ons vrouwelijk groepslid en Kris en mezelf. In de verte zagen we uiteindelijk de hut van Spiterstulen; daarvoor moesten we aardig wat watervalletjes over. Je merkte dat er meer en meer mensen begonnen te komen: Spiterstulen is bereikbaar via de weg en voor dagjestoeristen kon dit watervallengebied wel leuk zijn. We zochten op de bergflank nog voor we tot de berghut zouden komen, een redelijk vlak stukje, droog, met gras bezaaid en een beetje weg van het wandelpad vol toeristen. De tent werd opgezet. Eens opgezet begon het met regenen. We schuilden en testten onze slaapzakken al eens want het werd echt wel koud. Toen het opklaarde, maakten we ons eten klaar: water uit het watervalletje koken en mengen met een vriesgedroogde maaltijd. 5min wachten en smullen maar. Tandjes poetsen en terug slaapzak in: we waren toch wel uitgeteld van die erste serieuze wandeldag.

De eerste nacht in de tent sliep iedereen slecht. We besloten om te ontbijten in de hut van Spiterstulen om daarna onze tocht verder te zetten. Onderweg naar deze hut kwamen we al enkele vroege dagvogels (toeristen) tegen. Qua begroeiing werd het stenige mos waar de tent was opgezet geweest, meer en meer gras en struiken en bloemen. Mooie planten!
Na het ontbijt volgden we de hele tijd een rivier stroomopwaarts, dus niet geen berghelling te beklimmen. Erzaten leuke bruggen tussen om af en toe zijrivieren over te steken. Het zonnetje was welgekomen om er een leuke wandeldag van te maken. Zoals je ziet op de foto is het een hele tijd vlak wandelen tot een zer hoge bergtop waar een ander dal in uitkomt: dat dal moeten we inklimmen en met een bergtop echt dat dal ingeraken: het wordt opnieuw stijgen, met vrij snel sneeuwvelden afgewisseld met grote meren, soms nog ijsmeren, en rotsblokken, zeer veel rotsblokken: dat zou de sarcastische facebookstatus worden van ons vrouwelijk gezelschap: een foto van een gigantisch rotsblok met daar bij: wandelpad in Noorwegen. Ach ja.

Het is vooral genieten van de heerlijke bergpanorama's, vers drinkwater uit de smeltwaterriviertjes tappen. Er zit al eens een moerassig gebiedje tussen, maar gelukkig nooit diep ingezakt dat de modder tot mijn oksels kwam. Enkele super-foto's die voor mij de reden zijn om tot hier te komen hieronder.

Net voor we bij Leirvassbu zouden aankomen, een zeer kleine berghut, dit keer niet via de weg bereikbaar, in een heerlijk zonnetje, vonden we een geschikt plaatsje droog grasland om de tent op te zetten aan het Leirvassbumeer. Daar maakten we een vriesgedroogd zakje klaar.
Ons vrouwelijk gezelschap was inmiddels een uur achterop, en besloot niet te stoppen aan onze tent maar had nood aan een bed en een deftige matras en besloot om in de hut te gaan slapen; we zouden 's anderdaags elkaar aan de hut dan wel terug ontmoeten. We hadden geen uur afgesproken.

Het pad steeg wel licht, maar er zaten nog geen stevige berghellingen tussen in het begin: vooral het dal volgen: en door de hevige regenval was het rivierpeil opvallend hoger = minder rotsen om een rivier te kunnen oversteken. Gevolg: we hebben alledrie wel eens water geschept die voormiddag.
Rond de middag, na enkele rivieren te hebben overgestoken, toonde de rode T ons dat we een berghelling over moesten: een gigantisch sneeuwveld met reusachtige gladde rotsblokken en een weinig zichtbare volgende rode T om te kunnen oriënteren. Het begon wel wat spannend en gevaarlijk te worden: we hebben hier wat zitten rondzoeken en dan toch beslist na GPS hulp om de berghelling gewoon op te klauteren en wel te zien waarnaartoe het verder gaat, alleszins hoog kun je veel zien en dat is handig voor nieuwe oriëntatiepunten. De helling was zeer steil; eigenlijk onverantwoord om zomaar met wandelschoenen een een rugzak van 17kg op te klauteren. Nu ja: there is no way back! Een eerste stressmomentje, want een derde dag klimmen begint spierpijn en humeur soms de kop op te steken en een zeer steile sneeuwhelling opklimmen waar je het einde niet van ziet en niet weet of die juist is, was niet meteen om te nemen. Maar ik heb hier de leiding genomen en me gesteund door het oriënteren op de GPS toch het voortouw genomen en de helling opgeklommen. Gelukkig kwam ik na een tijdje op een rotsblok een flauw geschilderde rode T tegen en volgden mijn twee reisgenoten.

We trotseerden een lichte sneeuwbui, echt waar, afgewisseld met regen. Het landschap was vergelijkbaar met de vorige dag: rotsen, sneeuwvelden maar minder steile hellingen te beklimmen: rustig op een reliëf wandelen. De sneeusvelden waren minder langgerekt dit keer. Tijdens een hagelbui een rivier oversteken op een overschot van een sneeuwveld om droge voeten te houden: het is een unieke ervaring!

In de namiddag werden de sneeuwvelden alweer langer: ze waren de vulling van geërodeerde hellingen die we moesten afdalen of beklimmen om telkens een volgend dal in te wandelen. Zoals je op het stukje kaart kunt zien, passeerden we redelijk wat meren. Het landschap zag er bijna steeds alsvolgt uit: een meer met daarnaast rotsblokken (waarop we wandelen) afgewisseld met stukken sneeuw die tot in het meer kwamen. Naast dat wandelpad had je dan de helling van de bergrug en die was bijna steeds vol sneeuw met hier en daar uitstekende rotsen.

De ferry is ter plaatse te nemen, niet re reserveren, maar veel volk was er niet. Het is ook maar een klein bootje hoor. Intussen had mijn reismakker last van een gat in zijn wandelschoenen; een behulpzame andere reiziger leende wat matrassenlijm die als eerste poging ondernomen werd om het gat te dichten. Aangekomen in Finnersbu onder een stralend zonnetje, wandelden we eerst even naar die DNT-hut waar twee Duitse dames lijm en duktape gaven om een tweede poging te ondernemen de schoenen terug dicht te krijgen, maar tevergeefs: geen sneeuwvelden meer in de toekomst en dus geen Glittertinden, die andere hoge bergtop die de allerhoogste was tot voor kort van Noorwegen, maar door het smelten van de gletsjer is die in meters nu net iets lager geworden dan Galdhøpiggen.
Op een gezellig tempo wandelden we door struiken, af en toe iets moerassigs ontwijkend, maar wel de kustlijn van het meer nog zo'n 2u15 oostwaarts volgend tot een rode T ons noordelijker richting Valdresflya stuurde. De vegetatie was er dichtbegroeid en er waren zeer veel insecten te zien. Alvorens richting Valdresflya te wandelen, mochten we eindelijk eens een te brede rivier oversteken met blote voeten omdat er geen brug was of voldoende rotsblokken. Zonder aarzelen gingen die schoenen uit! Een toffe belevenis! En aan de overkant meteen voeten drogen en in warme kousen terug de schoenen in, heb je geen koud gevoel meer! Dit is avontuur!

Dit gebied wordt beschreven als een robuust desolaat gebieden en dat gevoel had je er ook wel. Hoewel ik soms het gevoel had dat een trol ergens wel eens tevoorschijn zou kunnen komen, was dit een redelijk vlak gebied, het was een opgedroogd dal, heerlijk tussen twee bergkammen uit de wind in een zonnetje echt met een zomergevoel. Vrij vlak gebied, en het echte gras werd afgewisseld met eens een rotsblok en een eenvoudig riviertje om over te steken.

Goed geslapen, tent opgeruimd toen het even stopte met regenen. Enkel een energiereep genomen als ontbijt, want de regenbuien waren in aantocht. We volgden het weggetje zonder duidelijke T maar wel het weggetje richting Gjendesheim dus noordelijk. We begonnen wat af te dwalen, in de regen of was het de vermoeidheid: we zijn uiteindelijk naar de hoofdweg gewandeld en hebben die voor een stuk gevolgd.
Dan zag ik op de kaart een tweetal mogelijke afslagen waar de rode T (of toch een duidelijk pad) ons terug in de natuur kon laten wandelen tot ons einddoel en onze reispartner terug te vinden. De eerste afslag zag er nogal moerassig uit, dus hebben we op de asfaltweg nog een stuk gewandeld en de tweede afslag genomen richting natuur.

Het was opnieuw wandelen, met regenkledij aan, tussen begroeiing. Echt desolaat zou het niet meer worden: we moesten een soort brug-over-hek (zie foto) over die wat dieren binnen de omheining moest houden. De bomen begonnen opnieuw ons pad te kruisen, dus we zouden de 900 meter boomgrens onderschrijden.
We stapten goed door want het werd droger en zelfs ietwat zonniger en dus ideaal om de klerenkledij uit te spelen.

We gingen de ferry van 10 uur nemen en wandelden tegen half tien tot daar: er stond daar een lange rij aan te schuiven en bussen arriveerden. Bleek dat de ferry's al volzet waren en de eerste die vrij was vertrok pas rond de middag. Ticketje gekocht en de tijd gedood en wat in de zon gelegen tijdens het wachten. De ferrytrip duurde een half uurtje. Een rij tioletten stond ons op te wachten: typisch iets voor toeristen, nu ja als daar dagelijks duizenden toeristen komen, is zoiets nog geen slecht idee. De wandeling begon rustig zachtjes steigend. Daarna zag je jong en oud de bergkam opwandelen: het was ook snikheet op die prachtige dag, dus bij elke bocht die het wandelpad maakte langs een waterval/riviertje vulde ik mijn drinkfles wel met koele stromende smeltwater. Het was eerder een rots beklimmen tocht, maar best wel tof. Je komt dan Vlamingen en Nederlanders tegen maar iedereen is toch met zijn toeristische activiteit bezig want uiteindelijk is het toch serieus klimmen.
Dan kom je over die smalle riffel waar boeken vol van staan en ook ik mijn foto genomen heb (zie lager). Daarna was het aanschuiven om de steile helling te kunnen beklimmen; zelfs honden liepen daar rond en mochten hun baasjes omhoog trekken (lol).

Intussen in Lom, een goedkope kampeerplaats, hebben we nog een dag en nacht verbleven: we besloten een rustige dag individueel te vullen: mijn reispartner wilde wat rusten en het dorpje verkennen; ik had nog energie in de benen en wilde dat bergtopje daar eens beklimmen en terug. Zonder zware rugzak moet dat piece of cake zijn. En toffe: dit was eens een ander soort landschap: omdat we zo laaggelegen waren, was er bos en was de bergflank voor een groot deel met bomen bezaaid. Echter had ik niet op de muggen gerekend en de spray was ik vergeten. Een uur heb ik gewandeld tot boven; het aantal muggen en kleine stekerige vliegjes bleef mij achtervolgen en de zwerm werd groter en groter die me, zo leek wel, aanviel. Ik was het beu, liep het wandelpad terug naar omlaag, achtervolgd door de zwerm. Eens ik het bos uit was, terug de bewoonde wereld in, waren de insecten ook verdwenen. Dan heb ik maar een wandeling in en rondom dat dorpje gemaakt; stonden enkele leuke gebouwen van kerk en museum tot een oude maalderij. Voorts gewoon wat gekuierd en op tijd terug naar de camping gewandeld voor het avondeten: een vriesgedroogde maaltijd met kokend water en eens bespreken wat we hierna zouden doen want er waren nog 4 dagen Noorwegen voor ons.

DAG 11-14: Oslo

We namen de bus naar Oslo: lange rit met een overstap op een andere bus. In Oslo hebben we afgewisseld tussen hostel Perminalen voor 35 euro per nacht (link google maps), een voormalig militair hotel dat nog steeds een verdieping verhuurt aan de Noorse defensie, en Ekeberg Camping (link google maps) net buiten de stad om de kosten te drukken. Overdag rustig de stad verkend en eens naar Vikingeiland geweest. Zelf heb ik pokemons gevangen en geocaching gedaan, zolang de gsm-batterij het uithield natuurlijk, want dat zijn twee accu-verslindende activiteiten, maar zeker geocaching is ook een manier om door de stad te wandelen en straten en pleinen te nemen die je anders niet zou aandoen.
Maar vermits cultuurtoerisme minder mijn ding is en al zeker niet mijn bedoeling van Noorwegen, ga ik daar niet te fel over uitwijden, beëindig ik met te zeggen dat het alweer een geweldige reis is geweest, ondanks de wat minder geschikte derde reisgezel die halverwege afhaakte. Enkele super avonturen beleefd in de bergen en in de dalen. Ik heb tussen de reuzen van Noorwegen gestaan en de allerhoogste top van gans Scandinavië beklommen; ik heb een zeer toeristische trekpleister aangedaan, Bessegen, en genoten van alle vergezichten en prille of eenvoudige natuurelementen. De reis was geslaagd. En ik heb er nog niet alles uitgehaald, dus ooit keer ik terug, en dan zal Glittertinden eraan geloven!

The end.. toch voor dit reisverslag