Scandinavië : Jotunheimen 2018

En voor het vijfde jaar op rij zou ik naar Scandinavië reizen: opnieuw was het Noorwegen geworden. Met een groep van 5, dit keer via kennissen het groepje bij elkaar gesprokkeld en eens niet via een reisforum.
Doel was de twee hoogste bergtoppen te overmeesteren (vorige editie is enkel de eerste gelukt) en via andere wandelpaden nu in het zuidwesten te eindigen, namelijk een fjord.

voorbereidingen & het plan

We hadden zeer vroeg de vlucht geboekt, rond Pasen al. Ryanair vliegt niet meer naar Oslo: Noorwegen verhoogde immers de landingstaxen die Ryanair niet wilde betalen; in plaats van dat koppig Ryanair won en toch lagere taxen mocht blijven betalen, sloot de Noorse regering gewoon die kleine luchthaven.
Dus het is Fly SAS geworden. De tickets waren wel pakken duurder geworden: met luchthaventaxen en bagage en vlucht inclusief zaten we toch aan 327 euro per persoon. Dat gaan weinig hutten en veel vriesgedroogde zakskes eten worden!

DAG 1: veel openbaar vervoer

Net op de dag van een nationale staking in België voor het openbaar vervoer, was onze heenvlucht gepland. 's Ochtendsvroeg checkten we de treinuren en de allereerste trein, het was halfzes in de ochtend, was er een trein bevestigd die naar de luchthaven Zaventem reed. Extra vroeg opgestaan dus!

Vliegtuig tot Oslo Gardemmoen. Treinrit met de NSB.no tot Oslo Centrum. Tijd om wat te eten: een tacos aan het treinstation, gasflesjes aan te schaffen in de officiele TNT-winkel. 14u terug de trein op met de NSB;no tot Otta waar we maar een kwartier hadden om de aansluitende en allerlaatste bus van 17u50 van Ruter te nemen naar Lom waar we net buiten dit kleine stadje een overnachtingsplaats Strind Gardgevonden hadden.
De eerste keer in Lom, in 2016, waren we in Strind Gard blijven overnachten en dat was ons zo goed bevallen, dat we het standaard in de reis nu gepland hadden.

De bende had al enkele keren op voorhand afgesproken en we zaten in een Whatsapp-groep waar wel toffe conversaties gehouden werden, dus ik had er wel een goed oog in dat dit een geslaagde hiking zou worden.

DAG 2: begin hike over Galdhøpiggen tot net voor Spiterstulen

Na een goede nachtrust, stonden we, zoals elke ochtend deze vakantie, vroeg op: warme koffie en een ontbijtreep gezellig buiten voor het gastenverblijf nuttigen. De bus zou ons om 8u al tegemoet rijden. We moesten van bus wisselen om uiteindelijk naar de startplaats van de hike te gaan: Juvasshytta met bergtop Galdhøpppigen... eerste hikingdag meteen de allerhoogste bergtop van heel Scandinavië doen: het zou een hele prestatie worden!

Net zoals vorige keer sloten we aan bij een gids om de hoogte rustig te overbruggen. Ze verkopen het vooral als veiligheid want er zitten grote scheuren in de gletsjer door het smelten en dat is toch wel gevaarlijk. Ik merkte veel smeltwater.. op een gegeven moment wandelden we doorheen water de bergflank op. Voor de dagtrippers was het bergwand opwandelen en dezelfde weg terug omlaag naar de hut/auto. Wij gingen de bergtop oversteken om aan de andere kant omlaag te wandelen tot bij Spiterstulen. We moesten echter twee van onze groepsleden achterlaten doordat eentje de enkel verzwikte; haar vriendje hield haar uiteraard gezelschap. We spraken af om enkele dagen later na de hoogste bergtopen opnieuw te hergroeperen.

Met drie verlieten we de toeristische massa, warmden een vriesgedroogd maaltijdzakje op, en liepen de bergwand naar omlaag: het was schuiven en snelwandelen om te blijven dalen. Soms rolden we over een sneeuwveld naar omlaag. Fun verzekerd! Ik voelde plots de oudste van de groep te zijn: ik heb sneller moeten wandelen dan gedacht om toch niet meteen de eerste hikingdag acherop te raken. Het was met pijnlijke knieë die niet meer wilden dat ik het dal bereikte.

Helemaal in het dal, Spiterstulen, zetten we de tent op; genoten we van de luxe van een cola uit de berghut, sanitair. Telefoneerden we met onze twee groepsleden en spraken we af dat we na de hoogste bergtoppen terug zouden verzamelen aan een groot meer, met busverbinding en ferry.

DAG 3: de hoogste in het dal

We namen ontbijt in de berghut.. beetje luxe verdiend en besloten om verder te hiken en de tweede hoogste bergtop aan te doen: Glittertinden. Er waren twee mogelijjke routes: eentje over de top en eentje langs het dal. Doordat de pijn in ieders knieën nog aanwezig was, was er geen twijfel dat we de dal-route gingen nemen.

Het was eerst het dal van Spiterstulen uitwandelen, en daar moest wat gestegen voor worden; daarna wandelden we over grote rotsblokken het dal door langsheen Glittertinden die in de wolken lag: we zouden op de top geen uitzicht gehad hebben dus nog niet zo erg dat we hem niet over de top aandeden. Meer zelfs: de meegebrachte regenkledij kon getest worden want we kregen wind en regenbuien over ons tijdens dit traject.

Het ene dal verlieten we en dan moesten we wat stijgen, dan weer zakken tot een volgend dal. Het landschap zag er vaak hetzelfde uit: grote bergen naast ons, met langs de helling een meer, soms een sneeuwveld. Langs dat meer lagen dan grote tot reusachtige rotsblokken waar we over moesten wandelen want dat pas het pad.

We besloten om na twee stevige dagen tot de hut door te wandelen en in te checken: de berghut van Glitterheim. In een kamertje van 4 met twee keer twee stapelbedden, ging een goede nachtrust ons opwachten. We namen er ook avondmaal en er was een droogruimte om de rugzakken en kleren te drogen want dat bleek nodig te zijn.

DAG 4: niet rusten maar door tot Memurubu

In België hadden we gepland dat we na twee stevige hikingdagen een dagje rust konden gebruiken. Aan deze hut was zelfs kanovaren mogelijk en vissen en er waren korte wandelwegen. Echter door de immense droogte van 2018 was het meer bijna leeg; de regenbui van de dag ervoor zou dat niet gevuld krijgen. Bovendien misten we twee groepsleden en was de tweede dag ook wel stevig maar minder steil zodat de pijn draaglijk werd in de knieën en er dus terug gewandeld kon worden.

Heerlijk zonnetje maakte van het begin van de dag een aangename start. Het was eerst wat zoeken waar het precieze pad lag dat we wilden nemen naar Memurubu want er kwamen verschillende wandelwegen hier samen en de aanduiding was niet zo helder als gewoon hier in Jotunheimen. Dus even kaartlezen en oriënteren en opmerken dat we langs het opgedroogde meertje en langs de bergflank moesten wandelen.
Na een kwartiertje wandelen vonden we de brug om over de eerste stroom te wandelen en er waren andere hikers: file in de bergen :-)